10 maanden geleden, dat was de periode waarin ik mijn blog 'strak in het pak' schreef. Een blog waarin ik mijn gevoel beschreef over het afsluiten van weer een periode in de levensfase van mijn jongste telg.
Nu is het de beurt aan de oudste.
Als mens maken we allemaal dingen mee in het leven die ons vormen, die we de rest van ons leven bij ons dragen; positief of juist negatief. 'Ieder huisje heeft zijn kruisje', luidt het gezegde ook wel. De één verwerkt het 'achter gesloten deuren', de ander 'deelt' het liever. Ieder doet het op zijn eigen manier. We zijn allemaal mensen, toch?
Een persoonlijk verhaal dat ik met jullie wil delen....
Een bericht aan mijn oudste telg 👦
Degenen die dicht bij ons staan, hebben het destijds ervaren hoe zwaar jij het hebt gehad toen jij ter wereld kwam. Na 9 maanden uitkijken naar jouw komst werd jij op 9 juni 2004 om 19:21 uur geboren. Wat een periode van een roze wolk moest zijn, verliep totaal anders. Bij jou werd meconium aspiratie geconstateerd. Een zeer ernstige ontstekingsreactie in de longen door het inademen van meconium (eerste ontlasting) gedurende de bevalling. Vanuit Zutphen werden wij, ieder apart, met een ambulance naar het Radboud gebracht. Als je dan als moeder in de ambulance wordt vervoerd en de ambulance met je pasgeborene met loeiende sirenes voorbij hoort gaan, dan weet je als moeder niet waar je het zoeken moet....
Een enorm onzekere periode volgde. In Nijmegen, op de neonatologie afdeling, werd je slapende gehouden in een bedje omringd door torenhoge apparatuur voorzien van medicatie. Als kersverse ouders weet je niet wat je overkomt, je staat met je rug tegen de muur.
De eerste paar dagen waren enorm precair. Omringd door een medicijnentoren en stikstof- en zuurstofbeademing konden we niet anders dan je strelen en kussen. Je longetjes werden een aantal keren per dag schoon gezogen. Na die paar dagen ging je in kleine stapjes vooruit, maar werd je nog steeds slapende gehouden. Na 4 dagen werd het medicijn dormicum afgebouwd en konden we voor het eerst in je mooie blauwe ogen kijken. Na 10 dagen was het eindelijk zover; we mochten je voor het eerst vasthouden. Iets waar we enorm naar uitkeken natuurlijk! Het gevoel dat je als vader en moeder dan hebt, dat is onbeschrijflijk! Na 12 dagen ging het zo goed en mocht je naar het reguliere ziekenhuis in Zutphen om verder aan te sterken. Nog een paar daagjes en je mocht mee naar huis! Heerlijk de hele dag knuffelen! 👶
Nu, bijna 16 jaar later, ben je een gezonde, levenslustige en sportieve vent die positief in het leven staat (en een halve kop langer dan je moeder 😀). Zorgzaam, behulpzaam en mooie plannen voor de toekomst.
Geen pak, geen gala, geen Ford Mustang
In tegenstelling tot je broertje vorig jaar, ga jij dit jaar niet strak in het 👔
Wat een afsluiting van het vmbo had moeten zijn vol met de leuke dingen die daarbij horen, zoals een eindgala, examenstunt en niet te vergeten die vette te huren Ford Mustang gaat even niet op. Desondanks zijn wij natuurlijk retetrots op je. Trots op waar je voor staat in het leven, trots op wie je bent!
Jij mag ook met recht zeggen: 'Ik? Ik ben Raphaël!'
Enneh gozer...die Ford Mustang, dat ritje houd je nog tegoed!
Opmerkingen