Zoekresultaten

10 maanden geleden, dat was de periode waarin ik mijn blog 'strak in het pak' schreef. Een blog waarin ik mijn gevoel beschreef over het afsluiten van weer een periode in de levensfase van mijn jongste telg. Nu is het de beurt aan de oudste. Als mens maken we allemaal dingen mee in het leven die ons vormen, die we de rest van ons leven bij ons dragen; positief of juist negatief. 'Ieder huisje heeft zijn kruisje', luidt het gezegde ook wel. De één verwerkt het 'achter gesloten deuren', de ander 'deelt' het liever. Ieder doet het op zijn eigen manier. We zijn allemaal mensen, toch? Een persoonlijk verhaal dat ik met jullie wil delen.... Een bericht aan mijn oudste telg 👦 Degenen die dicht bij ons staan, hebben het destijds ervaren hoe zwaar jij het hebt gehad toen jij ter wereld kwam. Na 9 maanden uitkijken naar jouw komst werd jij op 9 juni 2004 om 19:21 uur geboren. Wat een periode van een roze wolk moest zijn, verliep totaal anders. Bij jou werd meconium aspiratie geconstateerd. Een zeer ernstige ontstekingsreactie in de longen door het inademen van meconium (eerste ontlasting) gedurende de bevalling. Vanuit Zutphen werden wij, ieder apart, met een ambulance naar het Radboud gebracht. Als je dan als moeder in de ambulance wordt vervoerd en de ambulance met je pasgeborene met loeiende sirenes voorbij hoort gaan, dan weet je als moeder niet waar je het zoeken moet.... Een enorm onzekere periode volgde. In Nijmegen, op de neonatologie afdeling, werd je slapende gehouden in een bedje omringd door torenhoge apparatuur voorzien van medicatie. Als kersverse ouders weet je niet wat je overkomt, je staat met je rug tegen de muur. De eerste paar dagen waren enorm precair. Omringd door een medicijnentoren en stikstof- en zuurstofbeademing konden we niet anders dan je strelen en kussen. Je longetjes werden een aantal keren per dag schoon gezogen. Na die paar dagen ging je in kleine stapjes vooruit, maar werd je nog steeds slapende gehouden. Na 4 dagen werd het medicijn dormicum afgebouwd en konden we voor het eerst in je mooie blauwe ogen kijken. Na 10 dagen was het eindelijk zover; we mochten je voor het eerst vasthouden. Iets waar we enorm naar uitkeken natuurlijk! Het gevoel dat je als vader en moeder dan hebt, dat is onbeschrijflijk! Na 12 dagen ging het zo goed en mocht je naar het reguliere ziekenhuis in Zutphen om verder aan te sterken. Nog een paar daagjes en je mocht mee naar huis! Heerlijk de hele dag knuffelen! 👶 Nu, bijna 16 jaar later, ben je een gezonde, levenslustige en sportieve vent die positief in het leven staat (en een halve kop langer dan je moeder 😀). Zorgzaam, behulpzaam en mooie plannen voor de toekomst. Geen pak, geen gala, geen Ford Mustang In tegenstelling tot je broertje vorig jaar, ga jij dit jaar niet strak in het 👔 Wat een afsluiting van het vmbo had moeten zijn vol met de leuke dingen die daarbij horen, zoals een eindgala, examenstunt en niet te vergeten die vette te huren Ford Mustang gaat even niet op. Desondanks zijn wij natuurlijk retetrots op je. Trots op waar je voor staat in het leven, trots op wie je bent! Jij mag ook met recht zeggen: 'Ik? Ik ben Raphaël!' Enneh gozer...die Ford Mustang, dat ritje houd je nog tegoed!

Het is zover, mijn jongste zoon vliegt uit. Nee, hij gaat niet uit huis. Daarvoor is hij nog veel te jong. Het tijdperk basisschool komt namelijk ten einde... Als 11-jarige begint hij, net zoals zijn klasgenoten van groep 8, aan het opbouwen van zijn toekomst. Enigszins met weemoed kijken we terug op de periode die voorbij is gevlogen. Als baby zo klein en teder kwam het eerste afscheid al snel; naar de kinderopvang, totdat je 4 jaar was. Daarna naar dedestijds nog Johanna Huiskampschool, nu Kindcentrum Sterrenbeek, je broer achterna. En nu is het dus tijd. Tijd voor een mooi afscheid voor jou en je klasgenootjes 🎓. Maar wel in stijl uiteraard, in gala welteverstaan. Strak in pak (met 👟), toerend in een limo kwamen jij en je klasgenootjes aan bij KC Sterrenbeek alwaar jullie als ware sterren werden ontvangen! Terecht. Jullie hebben samen met juf Kim hard gewerkt aan jullie eindfilm 🎬 'Toetsie Foetsie', met een fantastisch resultaat. Chapeau! (ook voor Bert-Jan die de editing voor zijn rekening nam). Maar bij een eindfeest hoort natuurlijk ook een cadeau aan school. En wat voor één! Ik had dan ook het genoegen om op verzoek een paar prachtplaten te schieten. Stuk voor stuk heb ik jullie vast mogen leggen en samen mogen voegen met onderstaand 3-luik als resultaat. Over een origineel afscheidscadeau gesproken... Leerkrachten van Sterrenbeek, namens de kinderen van groep 8: BEDANKT voor de veilige thuishaven en de leerzame jaren. Speciale dank gaat uit naar juf Kim 💐voor het laatste mooie jaar. Alle goeds voor de toekomst gewenst! Jongens en meisjes van groep 8; geniet van alle mooie momenten in jullie leven. Ga jullie dromen achterna. Enneh…als jullie over 25 of 30 jaar terugkijken naar deze foto’s, dan zou het zo maar kunnen zijn dat jullie kinderen in dezelfde fase zitten als jullie nu. Wie weet maak ik (voorzien van wandelstok), dan nog wel zo’n mooie foto van jullie kinderen 😊. Het ga jullie goed!

《《 Rewind Dit ben ik, op bijna 2-jarige leeftijd. Eén van mijn eerste stappen in de wereld vastgelegd door mijn ouders. Super leuk! Mijn roots liggen in het mooie plaatsje Loenen. Je weet wel, dat plaatsje met de hoogste waterval van Nederland. Maar ook van het prachtige bos: de Loenermark en de Schaapskooi. Maar de echte trigger was vroeger toch wel de Loenense Kermis, of nog beter, de periode van discotheek De Steeghe en de Vrienborch. 》》 Forward De tijd vliegt! Nu, 43 jaar later, kijk ik trouwens nog steeds met plezier terug in mijn fotoalbum met veel zwart/wit foto's. Zou daar nu mijn passie voor zwart/wit fotografie vandaan komen? |> Play Die passie voor fotografie is 5 jaar geleden ontstaan. Ik had al wel een camera, maar wist ik veel hoe ik die camera moest bedienen? Op naar een basiscursus fotografie dan maar. Zo hey, daar ging ff een wereld voor me open. Wat een mogelijkheden heeft zo’n ding. Ik besloot de vaart er in te houden en al snel volgenden er meerdere masterclasses in portretfotografie. Om mijn focus te bepalen wat ik nu echt tof vond om te doen, heb ik ook mijn horizon verbreed. Een volgende stap volgde: trouwfotografie! Ook erg leuk om te doen. Door het volgen van een masterclass trouwfotografie leerde ik al snel de do’s en don’ts van deze tak van fotografie. Ik heb dan ook prachtige reportages af mogen leveren, waar ik enorm trots op ben. Zat ik op de goede weg? Ik merkte alleen dat portretfotografie mij meer voldoening gaf. “Maar hoe onderscheid ik me nu in die overvolle vijver met fotografen?”, was mijn volgende vraag. “Zoekende naar een stijl die bij mij past, die mijn DNA bevat”, dat was mijn antwoord. En die onderscheidende stijl, die kennen jullie inmiddels: karakter portretten met een ietwat rauw randje, al dan wel of niet in zwart/wit. Door mijn manier van fotobewerking en mijn manier van werken lever ik krachtige karakter portretten af. Zwart/wit versterkt daarbij ook nog eens de ziel in de foto, dat is toch prachtig! Maar soms leent een portret zich beter voor kleur, ook prima toch? II Pause Ik kon er niet meer om heen, begin 2016 kwam de fotografie trein goed op gang. Hoog tijd om in te schrijven bij de KvK dus. En zo is SPOT Fotografie geboren op 01-08-2016! Die naam SPOT, daar heb ik wel even over na moeten denken. SPOT staat voor mij voor de ‘locatie’ waar men moet zijn voor sterke portretten, anders dan de standaard! Maar SPOT staat natuurlijk ook voor de ‘sweet spot’ (technische term in de fotografie), het diafragma van een lens waarop deze haar maximale scherpte bereikt. Dat is voor iedere lens en elk merk weer anders. Ruud heeft voor mij het passende logo ontworpen, het alom bekende ‘check-in’ beeld met daarin verwerkt het beeld van een diafragma. Completer kon ik me niet wensen (bedankt Ruud!) “Maar wacht eens even, SPOT doet toch ook reclamefotografie?” Dat klopt als een bus. Ik heb ook een enorm oog voor detail, een eigenschap die bij reclamefotografie goed van pas komt. Dat zit in je of niet. Sfeerbeelden, producten, bedrijfsreportages (waarbij portretfotografie ook nog eens goed van pas komt), dat vind ik ook machtig mooi om te doen. Als ik dan kijk naar de resultaten, ben ik best trots. Ik heb niet voor niets een award gewonnen voor de ‘beste weergave’ van een bepaald vakgebied. Check! Op die awards, daar ga ik nog even op door. In 2018 is SPOT in de top 3% ‘child portraits’ van 35Awards terechtgekomen. Datzelfde jaar rolde ik de top 15% in van beste fotografen bij 35Awards (online contest). Over een online contest gesproken… In 2018 deed ik mee aan een fotowedstrijd van William Rutten, jullie wel bekend. Uit circa 10.000 foto's elandde mijn foto “Vulnerable” op een mooie 6e plaats. Uit die wedstrijd werd door een medefotograaf een te gekke expositie georganiseerd, waardoor mijn foto 2 maanden lang in een fotogalerie in Groningen te bewonderen was. Desondanks is fotograferen voor mij geen werk, maar is het een passie. Is een karakter portret nu ook iets voor jou? Een heel simpel antwoord: Jazeker! Het mooie is dat mijn vorm van fotografie en bewerking zich voor iedereen leent. Iedere persoon is uniek, met zijn/haar eigen karakter. Je kunt bij mij jezelf zijn, juist doordat niets moet. Ik ben dan ook in staat om emoties of gevoelens vast te leggen op een ontspannen en rustige manier. “Hoe ik dat doe, dat is het geheim van de smid” 😊. Zo maar even wat aanbevelingen van de Facebookpagina van SPOT Fotografie: ‘Mariëlle van SPOT Fotografie heeft goed geluisterd en een prachtig eindresultaat neergezet. Zij is goed in staat geweest om ons op ons gemak te stellen, waarmee de karakter fotografie uitstekend geslaagd is’. ‘Mariëlle heeft alle tijd voor ons genomen en uitleg gegeven over fototechnieken waar wij graag iets over wilden leren. We hebben alles omvattend een hele leuke en relaxte middag gehad. Missie geslaagd’. Zeg jij nu: ‘Dat wil ik ook wel eens proberen’. Schuif je muis even naar https://www.spotfotografie.com/contact of bel 06 55 19 54 44. Met creatieve groet, Mariëlle Ps. die weelderige bos krullen op de foto? Die heb ik helaas niet meer :)